Historia koła łowieckiego "SOKÓŁ" w Świdwinie
Po zakończeniu II wojny światowej na ziemię świdwińską zaczęli napływać osadnicy, wśród których znaleźli się również myśliwi. Pasja łowiecka szybko ich połączyła w grupę. Gdy w roku 1946 zaczęto tworzyć na pomorzu zachodnim ramy organizacyjne łowiectwa, z grupy tej powstało koło łowieckie nr 1 w Świdwinie, nazwane potem “sokół”. Koło znalazło się pod skrzydłami łowczego powiatowego w Białogardzie i wojewódzkiej rady łowieckiej w Szczecinie.
Przez kolejne kilkanaście lat regulowano zarówno organizację łowiectwa jak i jego podstawy prawne. Działania te zwieńczone zostały w roku 1959 uchwaleniem ustawy łowieckiej. W tym okresie przybywało coraz więcej myśliwych a koło ugruntowało się organizacyjnie i gospodarczo. Zapamiętane z tamtych lat nazwiska założycieli i aktywistów świdwińskiego łowiectwa to: Burkiet, Górski, Krzyżyk, Lepsik, Mieszczak, Spychalski, Szparkowski, Wabich. W roku 1961 grupa milicjantów założyła w Świdwinie drugie koło łowieckie, nazwane “słonka”. Do tego koła przeszła część kolegów z “sokoła”. Po tym czasie, aż do dnia dzisiejszego koło “sokół” gospodaruje na tym samym terenie i, w zasadzie, pod kierunkiem tych samych stabilnych władz, w których zmiany personalne następowały rzadko i płynnie. Nie sposób wymienić wszystkich osób, które odegrały ważne role w życiu koła. Wspomnieć jednak należy przede wszystkim kolegów Bolesława Mieszczaka i Wacława Krzyżyka, którzy przez kilkadziesiąt lat, z niewielkimi przerwami, pełnili funkcje: pierwszy - prezesa, a drugi - łowczego koła, ciesząc się wielkim poważaniem wśród kolegów. Również długoletnimi aktywistami, zasługującymi na wyróżnienie są: Jan Łuczyk i Sylwin Białucha. Pierwszy przez około 30 lat był członkiem władz koła pełniąc funkcje prezesa, łowczego i przewodniczącego komisji rewizyjnej. Drugi już od około 35 lat pełni nieprzerwanie funkcję skarbnika i prowadzi biuro koła, zorganizowane w wydzielonym pomieszczeniu jego domu. W latach 80-tych w pobliżu leśniczówki w międzyrzecku koło wybudowało dom myśliwski, składający się z dwóch drewnianych domków letniskowych połączonych świetlicą. Całość postawiono na piwnicach dawnego pałacyku myśliwskiego w otoczeniu rozległych lasów. Można tu miło spędzić czas polując, wędkując w pobliskim - zarybionym przez koło - stawie i biesiadując wieczorami przy ognisku. Z domu tego, nazwanego “sokołówką” korzystają też polujący w obwodach koła myśliwi zagraniczni.
Obecnie “sokół” Świdwin jest jednym z największych kół okręgu koszalińskiego. Liczy 86 członków, z czego dla 76 jest kołem macierzystym. Działalnością koła kieruje 7-osobowy zarząd, nad prawidłowością pracy, którego czuwa 3-osobowa komisja rewizyjna. Roczny budżet koła wynosi około 275.000 zł. Główne wpływy to sprzedaż tusz upolowanej zwierzyny i sprzedaż polowań myśliwym zagranicznym. Największe zaś wydatki to odszkodowania dla rolników za zniszczenia spowodowane przez zwierzynę, zagospodarowanie łowisk i utrzymanie domu myśliwskiego. Koło gospodaruje na graniczących ze sobą trzech obwodach łowieckich o łącznej po-wierzchni około 16.000 ha. Obwód leśny nr 106 koło dzierżawi od nadleśnictwa Świdwin. Obwody polne nr 107 i nr 139 wydzierżawione są od starosty świdwińskiego. W pierwszych dwudziestu latach istnienia koła w obwodach tych dominowała zwierzyna drobna - zające, króliki, kaczki. Potem coraz liczniejsze były dziki i zwierzyna płowa - sarny i jelenie. I tak w latach sześćdziesiątych strzelano rocznie około 300 zajęcy, 40 dzików, 15 jeleni (w tym 5 byków) i 30 saren (w tym 15 rogaczy). W latach osiemdziesiątych nastąpił dość gwałtowny spadek pogłowia zajęcy i ptactwa łownego. Wzrosły natomiast stany zwierzyny grubej, która stała się głównym obiektem polowań, tak myśliwych “sokoła” jak i coraz liczniej odwiedzających ich kolegów zagranicznych. Obecnie na zające prawie w ogóle się nie poluje, z uwagi na ich niski stan. Natomiast zwierzyny grubej w ostatnim roku strzelono: 210 saren, 60 jeleni i 260 dzików (w sezonie 2010-2011 było to: 160 saren, 110 jeleni i 450 dzików). Upolowano też ok. 200 lisów i jenotów dziesiątkujących ostatnio w zastraszającym tempie zwierzynę drobną i koźlęta saren.
Współczesne łowiectwo, to przede wszystkim działania na rzecz zachowania ojczystej przyrody. Dlatego też główne kierunki pracy koła skierowane są na tworzenie zwierzynie dogodnych warunków bytowania. Szczególny nacisk kładziony jest na przywrócenie do łowisk zwierzyny drobnej, dokarmianie zwierzyny grubej, stanowiącej podstawę egzystencji finansowej koła oraz na walkę z szerzącym się kłusownictwem. Współczesne łowiectwo to nie tylko problemy hodowlane i gospodarcze, to - towarzyszące ludzkości od zawsze - zagadnienie wkraczające w dziedziny kultury, etyki i filozofii, stanowiące zarazem platformę relaksu i wypoczynku. Dlatego też w “sokole” kultywuje się tradycje polskiej kultury łowieckiej, dba o zgodną z ceremoniałem oprawę polowań, szkoli sygnalistów łowieckich oraz tworzy myśliwym i ich rodzinom warunki odpoczynku i zabawy. Dużą wagę przywiązuje się też do sprawności strzeleckiej członków, dbając równocześnie o bezpieczne używanie przez nich broni.
